VOID
Hoe verhoud je je tot de wetenschap dat alles eindig is — dat ook jijzelf ooit zal verdwijnen? Deze vraag vormt de kern van VOID, een visueel en lichamelijk onderzoek naar vergankelijkheid en rouw.
Vanaf jonge leeftijd drong het besef van sterfelijkheid zich aan mij op. Ik herinner me nog precies het moment waarop ik mij realiseerde dat mijn bestaan tijdelijk is. De absurditeit en ongrijpbaarheid van dat inzicht raakten mij diep en lieten een gevoel van verwarring en verlies achter. Hoe kan het dat ik er ben — en waarom is het dan ook maar voor even?
Omdat ik op die leeftijd niet in staat was deze emoties een plek te geven, zijn ze in de loop der jaren in mijn lichaam opgeslagen. Wat begon als een overweldigende angst voor het einde, transformeerde langzaam in een stille onderstroom van melancholie. Die onderstroom is opnieuw voelbaar nu ik afscheid neem van mijn leven als danser — een identiteit die meer dan vijfendertig jaar verweven was met wie ik ben. Door die rol achter mij te laten, ervaar ik opnieuw de pijn van verlies.
In VOID zoek ik naar een directe uitdrukking van hoe deze emoties zich in mijn lichaam hebben vastgezet. Ik ga de confrontatie aan met mijn angst voor de dood en de innerlijke dissonantie die daaruit is voortgekomen. Door het uiterlijke masker te verstoren, wil ik voelbaar maken wat anders verborgen blijft: angst, ingesleten structuren en sporen van rouw.
VOID
How do you relate to the knowledge that everything is finite — that you yourself will one day no longer exist? This question forms the core of VOID, a visual and physical exploration of transience and grief.
From an early age, I became aware of my own mortality. I still remember the moment I realized that my existence is temporary. The absurdity and elusiveness of that insight struck me deeply and left me with a lasting sense of confusion and loss. How can it be that I exist — and why is it only for a short while?
Because I wasn’t able to give these emotions a place at the time, they became stored in my body over the years. What began as an overwhelming fear of the end gradually transformed into a quiet undercurrent of melancholy. That undercurrent has resurfaced now, as I part ways with my life as a dancer — an identity that was interwoven with who I am for more than thirty-five years. Letting go of that role brings back the pain of loss.
In VOID, I search for a direct expression of how these emotions have settled into my body. I confront my fear of death and the inner dissonance that has emerged from it. By disrupting the outer mask, I aim to make tangible what would otherwise remain hidden: fear, ingrained patterns, and traces of grief.
Instagram
