Als fotograaf en aardwetenschapper werk ik in het grensgebied tussen wetenschap en kunst. Ik onderzoek de aarde. Die functioneert op een schaal die voor ons moeilijk te bevatten is, zowel in ruimte als tijd. Mijn taal om het verhaal van de aarde te begrijpen is kijken: elementen uit het grotere geheel isoleren en uitlichten, erop wijzen wat mij opvalt, maar verder bijna niemand ziet. Met een camera en met technieken die zichtbaar maken wat we niet op een andere manier kunnen zien, zoals microscopie en satellieten, maak ik notities van wat ik tegenkom.
Poëzie van een planeet gaat over de verbinding tussen het grote en het kleine. De uitgestrektheid van de tijd, de schaalonafhankelijkheid van patronen, vormen en textuur; symmetrie in de chaos. Dat wij hier als mensheid voor even in bestaan, ons amper bewust van wat groter of kleiner is dan wij, voelt onwaarschijnlijk bijzonder en tegelijkertijd volkomen vanzelfsprekend. Overal waar ik kom, zie ik het grote in het kleine.
As a photographer and earth scientist, I work in the boundary zone between science and art. I investigate the Earth, which operates on a scale that is hard for us to comprehend, both in space and time. My language for understanding the story of the Earth is looking: isolating and highlighting elements from the greater whole, pointing out what catches my eye, but is seen by few others. Using a camera and techniques that reveal what otherwise remains invisible, such as microscopy and satellites, I take notes of what I encounter.
Poetry of a planet is about the connection between large and small. The vastness of time, the scale-independence of patterns, shapes and texture; symmetry in chaos. The fact that we as humans for a brief moment exist in this feels incredibly special and at the same time completely natural. Everywhere I go, I see the large echoing through the small.
Instagram
