You keep to your path and I’ll keep to mine.
In the image I create, a longing emerges. A longing born from absence.
After my first relationship, I try to make space for the emptiness no one ever warned me about.
I’m searching for that connection, but the closer I try to get, the further away it seems to drift.
The desire to touch, to understand, to connect again. But it’s already gone.
My reality—and all that remains of it—
is made up of a nostalgic yearning.
After my first relationship, I try to make space for the emptiness no one ever warned me about.
I’m searching for that connection, but the closer I try to get, the further away it seems to drift.
The desire to touch, to understand, to connect again. But it’s already gone.
My reality—and all that remains of it—
is made up of a nostalgic yearning.
My work emerged in the same way I express my feelings in my diary.
A realisation that only became clear to me along the way.
Just like he always used to say:
“What you’re searching for in life is exactly what’s keeping you from finding it.”
Is this my realisation - the one after which I can finally let go?
A realisation that only became clear to me along the way.
Just like he always used to say:
“What you’re searching for in life is exactly what’s keeping you from finding it.”
Is this my realisation - the one after which I can finally let go?
Liv Maren Bos
-
You keep to your path and I’ll keep to mine.
In mijn beeld komt een verlangen naar boven. Een verlangen dat voortkomt uit gemis.
Na mijn eerste relatie probeer ik ruimte te geven aan de leegte waar niemand mij
voor gewaarschuwd heeft. Ik ben opzoek naar verbinding, maar hoe dichterbij ik probeer te komen hoe verder ik er vanaf lijk te dwalen.
Het willen aanraken, iets proberen te begrijpen, dichterbij proberen te komen. Maar het is al te laat. Mijn realiteit, en het enige wat daarvan is overgebleven, bestaat uit een nostalgisch verlangen.
Na mijn eerste relatie probeer ik ruimte te geven aan de leegte waar niemand mij
voor gewaarschuwd heeft. Ik ben opzoek naar verbinding, maar hoe dichterbij ik probeer te komen hoe verder ik er vanaf lijk te dwalen.
Het willen aanraken, iets proberen te begrijpen, dichterbij proberen te komen. Maar het is al te laat. Mijn realiteit, en het enige wat daarvan is overgebleven, bestaat uit een nostalgisch verlangen.
Mijn werk is ontstaan op dezelfde wijze als hoe ik mijn gevoelens verbeeld in mijn dagboek. Een besef dat mij pas gaandeweg duidelijk is geworden.
Net als dat hij altijd zei “Het gene dat je zoekt in het leven is het gene
wat je er van tegen houdt om het te vinden”. Is dit mijn realisatie geweest waarna ik alles kan
loslaten?
Net als dat hij altijd zei “Het gene dat je zoekt in het leven is het gene
wat je er van tegen houdt om het te vinden”. Is dit mijn realisatie geweest waarna ik alles kan
loslaten?
Liv Maren Bos
Instagram
